وبلاگ

(این قسمت، قسمت پایانی داستانی است که همچنان ادامه دارد و من پذیرش را عبور

-“معلومه کجایی روحانی؟ منشی گفت خیلی وقته آمدی؟!” گفتم: “درسته، من قبل ظهر آمدم. امروز

نشسته بود، مقابلم مردی چهل و هفت ساله از دیار کرمان، آفتاب سوخته، هوا به

-” آماده‌ای؟” -” به گمانم باید آماده باشم دیگه.” ته صدایم جالب نبود، می‌دانستم. شَقُ

ایستاده بود کنار پنجره و به زور شیشه شیر را می‌تپاند در دهانِ بچه گربه‌ی‌

پشت به دکتر رو به کتابخانهی خاک گرفته، در حالی ‌که سرِانگشت‌هایِ دست راستم روی

انگشت‌های سبابه‌شان به هم قلاب خورده نشسته بودند مقابلِ من. محمد خود را مشغول موبایلِ

پنجرهِ باز شد، صدایِ تیک تیک بارون بود که هوامون رو عوض کرده‌بود. رو به

بیماری یک آنه به نظر من، یک اتفاق یهویی، هر چند این حرف را هیچ

خورشید ایستاده بود وسط آسمانی که آبی هم نبود، هوا آرامش بدی داشت. طوری دم‌کردگی‌اش

مثل بچگی‌ام نشسته بودم روی پله،‌ همانطور مبهوت، وقتی جریانی را نمی‌فهمیدم. نشتسته بودم روی

خلوتیِ اتاق انتظار آنقدر عجیب بود که مداوم تو را منتظر حضور یهویی مریضان قرارمی‌دهد.

حالم حال پروانه‌ای بود تازه از پیله‌ درآمده، پاهایم را در آغوش‌ گرفتم و سرم

روی صندلی یک دست دانشگاه نشسته‌بودم. شلوغ بود کلاس و من با همه غریبگی می‌کردم.

دنیای مردها با دنیای ما فاصله‌ی دو سیاره بیشتر است به گمانم. آنها ساده‌تر از

گیج بودم، گیج. درست‌تر که نگاه می‌کنم گیج نبودم گنگ بودم. مسخ شده‌ی دارویم. مسیری

از غروب به بعد تمام لحظاتم در حال ترخیص بودند. اول ماسک اکسیژن برداشته‌شد. بعد

ته راهرو را پرکرده بودند از گل‌های اتاق بهبودی که دیگر نبود. جای خالی‌اش بدجوری